Thursday, August 27, 2009

සෙනෙහසක අරුත

මේ කවි පන්තිය මගෙ අතට ඇවිත් දැන් අවුරුදු දහයක් විතර ඇති. ඒක මං ගාවට ආවෙ මගෙ අම්මා හන්දා. අම්මා පත්තරේක තිබිල (මතක හැටියට ලක්බිම ඉරිදා සංග්‍රහයෙ) කියවල මේක කපල මට දුන්නෙ කියවන්න. ඒත් අම්ම ඒ කවි පෙළ කපල තියෙන්නෙ ලියපු කෙනාගෙ නමත් එක්ක නෙමෙයි. ඒ හන්ද මේකෙ කතෘ කවුද කියල කියන්න වෙන්නෙ නෑ. කවුරු වුනත් ඒ ලියල තියෙන්නෙ තාත්ත කෙනෙක් හුරතල් පුතු වෙනුවෙන් ලියවුන මම දැකපු රසවිදපු හොදම සහ කවි පංතිය. කාලයක් තිස්සෙ මේ කවි පන්තිය මගේ මේසෙ ඉස්සරහ බිත්තියෙ ගහල තිබ්බා. මේ පැදි පෙළට වහ වැටුනු කිහිප දෙනෙක් මේ කපපු කොළය අරන් ගියා. මම ඒ අරන් ගිය හැම වෙලාවෙම ඒකෙ ආසාව අතහැරගත්තත් මට ඒක නැවත හම්බ වුනා. මේ පද ටික අරන් ගිය අය අතරේ මගෙ ගුරුවරු කිහිපදෙනෙක් වගේම අළුත් තාත්තල වගේම සීයල කිහිප දෙනෙකුත් ඉන්නවා.

මම තාම තාත්ත කෙනෙක් නෙමෙයි. එත් මං පොඩිකාලෙදි මගෙ තාත්ත කොයි විදිහට ඒ දේ විදගන්න ඇත්දැයි හිතනකොට මගේ ඇහැට නම් කදුළක් නැගෙනවා නම් ලියපු කෙනා කොච්චර සංවේදි ඇත්ද? මේ වගේ නිර්මාණයක් කලාය ඔබට පිං. සියුම් සංවේදී හදවත් ඇති ඔබ වෙනුවෙන්...


වස්සාන කාලයේ හිරුමලක් ලෙස පිපුණ

අමාවක පිරුණු රැයේ සද මලක් ලෙස නැගුන

හීත හිරිගඩු පිපුන රැයේ උණුසුම රැගෙන

පුතු වැඩිය රාත්‍රිය සිහිකරමි මම තවම....

සද මලට තරුවලට දෑත දිගුකර යදින

කිරි සිනා මුව අගින් හීනියට ගී ගයන

වැලි දූලි පෙරාගෙන සාලයෙහි දණ ගාන

ජීවිතය නුඹයි පුත.... මගෙ ලොවේ සද පහණ

රැයේ නිදි යහන මත හීනෙනුත් හිනා වෙන

දෙපා පොඩි මුව තබා කිරි උරා බී නිදන

හීන් නෙතු දු‍ටුවහම දිවියෙ වෙහෙසම නිවෙන

කෙලෙස කවි කරමි මම ම’සිත සිතුවිලි කොහොම...?

දෑත ගුලිකර නිතර ඔසවමින් දග කරන

හිනාමල් වත කමල පුරාවට නිති රදන

අම්මගේ උණුසුමට ළංව මට හිනාවෙන

පුතේ නුඹමයි මගේ ජීවිතයේ මිණිපහණ

පැතුම් මල් විකසිතව අප දිනූ දිවියෙ ඉම

නුඹයි සළකුණු කළේ... ඉතින් සතුටුයි බොහොම

අම්මගේ සෙනෙහෙ ලග නුඹ රජෙකු වූවාම

මට ඉඩක් නැතිවුනත්... සතුටු වෙමි මම තාම

Friday, August 7, 2009

මිරිගුව, සිහිනය සහ යථාර්තය

කීක් කීක්

අතබනුවේ කෙටි පණිවිඩයකි

“දැන් සනීපද?”

ඇය අසයි - ඒ ඇයයි

ඇය සමග මම අතීතය‍ට පිය මැන්නෙමි

විශ්ව විද්‍යාලය කොනක සිට ඇය අතවනයි

අපරාදෙ පරක්කුවුනේ ලෙක්චරේ මිස් වුනා නේද

කිචි කිචි හඩින් ඇය පවසයි

පුරු පුරු නොගෑවත් හීලෑ බළලෙකු මෙන්

මා අසල දැවටෙන්නී ඇයයි

ඇය මගේ ඇසුර ප්‍රිය කරයි

එයට මගේ හිත කැමතිය

ලෙච්චරේ මැද මා නිදිදැයි හොරෙන් බලයි

මා සිත සැලේ - ඇය මා අස්වසයි

අස්වැසුම හිතට වද දෙයි

ඇය මගෙයි - මසිත පවසයි

හීලෑ නොවුන සිතුවිලි ඇය වටා සරයි

නොහික්මුණ හැගුම් මා පෙලයි

අනේ නොහික්මුන මම

මටම ලැජ්ජා හිතේ

ඇය මා කවුදැයි හොදින් දනී

මගේ සිත තවත් ඈ ගැන අවුස්සයි

තුවාලව වමත වෙලාගෙන ගියද මම

බත් කටක් කවන්නට ඇය අසයි

සිත රැදි ආශාව මැඩ ගර්වය උපදී

මම ඇය මගහැර යමි

නමුත් සිත තාමත් එතනමය

කිසිවෙකු මගේ උරහිස සොලවයි

සිහින ලෝකයෙන් මා මිදේ

පිපී එන කුස පිරිමදින්නී

මා සොදුරු බිරිදයි

“එන්න බත් කන්න” ඇය පවසයි

විසුනු වූ සිහින ලොව හැරදමා මම

බත් කන්නට යමි.

Thursday, August 6, 2009

හෝම් සික්

පාරේ වාහන නළා හඩ

විටින් විට දෙසවන ගැටේ

අදුරු වලාපට තනිකම

පාළුව රජකරවයි

අම්මා සිහිවෙයි

දෑස කදුළින් පෙගේ

තාත්තාගේ සිනහව

මනසේ දෙදරයි

සිහින් හඩකින්

සිත පිනායයි

ඒ පෙම්වතිය විය යුතුය

නැත.

ඒවා හුදු මිරිගුවකි

මා ඔවුන්ගෙන් වෙන්ව

දුරු රටකට පැමින ඇත

වැලි කතර - දුරු කතර

සිතට නිවනක් නැති

මරු කතරකි

මවුබසින් කතා කල හැකි

කිසිවෙකු මෙහි නොවේ

නොදන්නා බස

කන් කරච්චලයකි

දින ගෙවීයයි

ගෙවන සැම දිනක්ම

ගනින ඇගිලි අතරට එක්වෙයි

ගෙදරින් ඈත විසීම

දුරු රටක විසීම

කොතරම් පාපයක්ද

මා හදුනන්නෙකු නැත

මා දන්නා කෙනෙකුද නැත

නිවස තරම් තැනක් ලොව

කොතැනකවත් නැතිබව හැගේ

සෑදු නව නිවස සිහිවෙයි

මා ගෙදර සාමාජිකයෙකු බව දැනේ

කෙසේ හෝ ගෙදර යා යුතුය

ඒ දවස එනතුරු බලා හිදිමි